บางที...อาจลืมไป

อะไรกัน)...ที่จะมีโอกาสแค่ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย

...ก็คงมีแค่(การเกิดกับการตาย)เท่านั้นเอง...

แล้วเราจะไปหวังอะไรกับดุนยา...ใบนี้..

มันเป็นโลกที่มีแต่ความเสียหาย...ไม่ถาวร...

โลกหน้าคือความจริง...และถาวรสำหรับเรา

ก็แค่ได้หายใจ...บนโลกดุนยาก็เพียงพอแล้ว

และทำงานของดุนยาระหว่างที่หายใจก็พอแล้ว

อย่าตักตวงกับอะไร...อะไร...????

ที่จะนำเราไปในทางผิดบาป..ให้เราผิดทางนำ...และฉุดเราลงนรก

ทำให้ลมหายใจเรามีคุณค่าในระหว่างที่เราหายใจ

เพราะถ้าหมดลมหายใจเราจะไม่ได้กระทำอะไร..อะไร...เลย